Marianne woont en werkt samen met haar man in een vluchtelingenkamp op Lesbos. Op Meet you in the field deelt ze de schrijnende, hartverscheurende verhalen die ze daar van dichtbij meemaakt.

Ze hebben hun twee maanden oude zoontje in het water verloren en hij heeft het niet overleefd.

De woorden galmen na in mijn hoofd als ik me probeer voor te stellen hoe het moet zijn geweest. Een angstige overtocht van Turkije naar Lesbos op veel te woest water, hoge golven, veel paniek. Na een tijdje zal er ongetwijfeld ook opluchting zijn geweest bij het zien van het vaste land. Maar juist daar gaat het helemaal mis. De opblaasboot die al veel te veel mensen draagt, klapt op de rotsen en een groot aantal opvarenden valt in het water. Het is pikdonker en bijna niemand kan zwemmen. Iedereen vecht voor zijn leven en probeert anderen te helpen.

Afgrijselijk ongeluk

Een paar dagen later staat het met dikke koppen in veel Griekse kranten: ‘Vader verliest paar maanden oude baby in het water, die het niet overleeft.’ Er staat niets over de moeder die vlak na het afgrijselijke ongeluk teruggeduwd wordt naar Turkije, waar ze vervolgens op zichzelf is aangewezen. Ze weet dat haar eerste en enige kind het niet heeft gered. Afschuwelijk.

Een paar weken later krijg ik een berichtje op mijn telefoon: de vrouw is aangekomen in een kamp op Samos, volgende week zal ze hierheen gebracht worden en herenigd worden met haar man. Dus toch. Ze wilde zo graag weer samen zijn dat ze de overtocht nog een keer geprobeerd heeft. En ze heeft het gered.

‘Zou je er morgen ook bij willen zijn?’

Ik zal de dag dat ik haar voor het eerst zie niet snel vergeten. Een mooie vrouw, met een intens verdrietige blik in haar ogen. Veel verder dan: ‘ik ben dankbaar dat jullie dit nu samen kunnen verwerken’ kom ik niet. Ik vraag hun bij mijn vertrek of ik nog wat voor hen kan doen en heel zachtjes vraagt ze om nieuwe kleren, omdat ze morgen hun zoontje zullen begraven. Ik ga direct ‘aan’. Samen met mijn geweldige collega’s verzinnen we een plan om hen hierbij te helpen. Aan het eind van die dag spreek ik ze nog even en na een tijdje kijken ze me aan en vragen ze: ‘Zou je er morgen ook bij willen zijn?’

It is well with my soul

Nadat het de hele ochtend noodweer is geweest, klaart het langzaam op. Een klein groepje mensen staat bij de gate van het kamp te wachten, stil en afwachtend. Sommigen strak gekleed, anderen op crocs – waarschijnlijk door gebrek aan ander schoeisel. Ik ben stil en realiseer me hoe vreselijk het moet zijn. Je kindje begraven op een plek die je niet zelf kiest, geen vrienden en familie om je heen, geen invloed op hoe alles ingevuld zal worden. Samen met ongeveer vijftien anderen klimmen we in de bus die ons naar de begraafplaats zal rijden. Telkens komt die ene pijnlijke gedachte weer in me op: het was niet nodig geweest.

De zon breekt door als we in een kring om het graf staan waar een kistje van nog geen vijftig centimeter in gelegd wordt. Het verdriet is voelbaar, het leed niet te vatten. Ik kijk naar de ouders die, elkaar heel stevig vasthoudend, in hun eigen gedachten verzonken zijn. En wanneer een klein groepje mensen het uitgekozen nummer: ‘It is well with my soul’ beginnen te zingen, voel ook ik de tranen over mijn wangen lopen.

Liefs,

Marianne

Samen met Annerieke schrijf en fotografeer ik om mensen een beeld te geven van het leven in een kamp op Lesbos. Meer lezen? Volg ons op Instagram: @totaandeoverkant.