“Ligt de lat weer veel te hoog, loop er dan lachend onderdoor, wie heeft gezegd dat je er over moet?”. Glimlachend zing ik mee met Matthijn Buwalda, die kennelijk net als ik zijn grenzen al een keer is tegengekomen. Of die gewoon snapt hoe het leven in elkaar zit, zonder dat hij een keer een instort-moment heeft gehad.
Want die grenzen, tsja, het zijn mijn ergste vijanden én mijn beste vrienden geworden. Telkens als ik tegen een grens aanloop, leer ik mezelf een beetje beter kennen. En hoe vervelend die ervaring ook kan zijn, jezelf beter leren kennen is heel fijn. Want het zorgt ervoor, dat je steeds minder vaak in dezelfde kuil valt. Een positieve vicieuze cirkel dus.
Laat ik bij het begin beginnen. Ik heb een toffe baan, een lieve man, fijne vrienden, een leuke familie en twee schatten van kinderen. Ik ben dus een zéér gezegend mens.
Ik dacht dat het allemaal prima te combineren was, alles in dezelfde hoeveelheid. Ik was alleen even vergeten dat je tegen sommige van die elementen best nee kunt zeggen, terwijl dat bij andere elementen schier onmogelijk is. Ik had er dus bijtijds voor moeten kiezen om nee te zeggen tegen de dingen die ik heel leuk vond, maar waar even geen ruimte voor was. Zoals mijn werk en mijn uitgebreide sociale leven met alle verplichtingen die daarbij horen.
Maar ja, dingen die heel leuk zijn, die wil je behouden. En daarnaast is het ook wel heel gaaf om aan anderen te kunnen laten zien dat jij zo iemand bent die alles moeiteloos combineert en fluitend door het leven gaat. Ik wilde een fitmom zijn, een enthousiast en sociaal mens, terwijl ik diep van binnen eigenlijk maar heel gewoon ben, een mens met gebreken, met zwakke punten, en met een nogal hoge mate van gevoeligheid. Maar oh wee als iemand dat te weten kwam.
Daarom ging ik stug door. Ik zette vol overtuiging het stralende masker op van de alleskunner, ik ploegde me hardnekkig door de tropenjaren met mijn kinderen heen, ik teerde op vier à vijf uur slaap per nacht en ik zette mezelf volledig aan de kant.
Het leverde me een burn-out op die twee jaar duurde. Toen pas viel het kwartje.
Alles moest anders. Ik stopte grotendeels met werken en focuste op mijzelf en mijn gezin. Het was een tijd waarin ik het masker, dat ik al die jaren met trots had gedragen, af moest zetten. Ik moest me kwetsbaar opstellen, moest toegeven aan een trager tempo van leven en moest aan anderen uitleggen waarom ik me hier goed bij voelde.
Nu ik wat jaren verder ben en veel heb nagedacht over wat ik écht belangrijk vind, durf ik te zeggen dat ik vriendschap met mezelf heb gesloten. Ik ben minder hard voor mezelf en schud van mijn schouders wat niet goed ging. Ik ken mijn grenzen en het lukt me steeds vaker om er niet overheen te gaan. Ik sta weer positief, zelfverzekerd en vrolijk in het leven!
Ik hoef er niet goed uit te zien, dat dóe ik namelijk al. Oké, ik ben overduidelijk geen fitmom, maar mijn ziel is fit en mijn gezicht straalt. Krampachtige pogingen om mijn zachte lijf te veranderen in een strak lichaam behoren tot het verleden.
Lang leve de burn-out dus! Het heeft me gebracht wat ik nu heb: respect voor mezelf, voor mijn lijf en ziel, een mildere kijk op anderen, een relaxtere manier van leven. Met ruimte voor falen, voor slechte dagen, voor opkrabbelen en de zonneschijn toelaten. Met tijd om te genieten van ik van God heb gekregen, tijd dus om recht te doen aan Hem.
Ik ben een vriendin geworden van mezelf. Wat wil ik nog meer?
Eline Baan, 40 jaar, woont midden in de Randstad en houdt van cappuccino met taart, van een wandeling in de polder, van plantjes stekken en van de kleur geel, maar het allermeest houdt ze van haar man en twee kinderen. In het weekend probeert ze graag bijzondere biertjes uit, liefst in goed gezelschap. Ze werkt op een middelbare school en schrijft voor verschillende christelijke media. God is de centrale figuur in haar leven.
