Hoe is het om dertiger te zijn? Hoe zullen wij terugkijken op onze levens, over twintig, dertig jaar? Wat zouden we anders hebben gedaan, waar zouden we spijt van hebben? In deze rubriek schrijven vrouwen ‘verder in leeftijd’ een brief aan hun dertigjarige ik. Opdat we leren van hun volle levens.

In deze aflevering schrijft Rietje (64) een brief aan haar dertigjare ik. Over hoe ze meer van zichzelf mag laten zien, en niet alles perfect hoeft te doen. De vorige brief, door Janneke, lees je hier terug.

Hey lieve Rietje van dertig,

Ik vind jou terug in een grote stad, ver van hier, ver van huis. Een stad waar jij je een vreemde voelt. Waar de drukte en de andere cultuur soms zo overweldigend voor je zijn. En jij hebt nog zo weinig door hoe gevoelig je wel niet bent. Dat aanvaarden, daar ben je ver vanaf. Hier ben je, samen met je man die zich hier voor werk geroepen voelt. En jij hebt je daar met je hele hart achter gezet. Je hebt 24/7 de zorg voor jullie drie mooie kinderen, je bent hun juf en hun moeder tegelijk.

Vaak voelt het zwaar. Je mist mensen die je lief zijn. Maar je wilt dit doen omdat je gehoorzaam wilt zijn aan wat jij denkt dat God van je vraagt. Je wilt het zo goed doen! Een goeie christen, vrouw, moeder, juf enz. Je hebt zo geploeterd, zo hard gewerkt. Er is altijd weer meer om aan te moeten voldoen. Telkens weer niet gehaald wat je had willen halen. En vooral: de ander eerst!

Ik wil met je delen wat ik, nu meer dan dertig jaar verder, je graag zeggen wil. Wat ik met vallen en opstaan verworven heb.

Lieve schat, er valt niets te bewijzen, er is geen lat die je halen moet. Je mag gewoon zijn en dat is genoeg. Vanuit je onschatbare waarde kun je de kleuren die in je liggen de ruimte gaan geven. Uitleven wie jij bent. Je verstopt ze zo omdat je je aan wilt passen. Je wilt erbij horen. Je bent zo geneigd naar de ander te kijken, alsof die het beter weet en doet. En je leeft alsof je geen grenzen hebt. Kon ik maar bakken aanvaarding en acceptatie en liefde voor jezelf bij je naar binnen gieten. En je laten zien dat je kunt vertrouwen op wat diep binnenin je gelegd is.

Ik zie dat je dat ook soms al wel doet. Als ik zie hoe je je weg met God gaat, hoe je je hart deelt en telkens weer ervaart hoe er tot je gesproken wordt en hoe je geleid wordt, dan zie ik dat je dan wel vertrouwt op je eigen innerlijke stem. Een soort diep geheim in jouw binnenste, een schat die daar ligt, onaantastbaar. Ik had daarin graag je mentor willen zijn om je te bemoedigen dat eigen pad meer te gaan. Om te vertrouwen op je God- gegeven essentie. Dan had ik je voor kunnen houden dat het Koninkrijk van God daar vanbinnen(uit) te vinden was. Dan was je minder buiten jezelf gaan zoeken. Dan had je kunnen rusten in wat al was.

Wat daar voor altijd is.

Ik had je willen vertellen dat ik nu zie dat Jezus kwam om je te herstellen tot de waarachtige mens die jij bent. Deze human Being in je dragend. Zoals hij dat was en voorleefde. In je kwetsbaarheid draag je die grote schat vanbinnen. Je mag met vallen en opstaan leren leven. Dat is ‘part of the deal’ in het menszijn.

Dertig jaar later weet ik: je leert meer van je ‘fouten’ dan van alles goed doen.

Ik zou je toe willen roepen dat er maar één mens is zoals jij. Dat er voor of na jou niemand geschapen is of wordt die hetzelfde is. Jij, helemaal uniek. Jij, die in jouw eigenheid de enige bent die deze bijzondere eigenheid kan uitleven. Die Being handen en voeten geeft op aarde zoals niemand anders dat kan.

Als jij je kleuren niet laat zien… Niemand anders kan dit voor je doen.

Één troost heb je: je bent niet de enige die worstelt om naar buiten te brengen wie je werkelijk bent. Ik zie het in de mensen om me heen. Ik zie het in de cliënten die op m’n pad komen. Bijna altijd weer die vraag: Mag ik gewoon zijn wie ik ben? Kan dat genoeg zijn? Ja, dat is meer dan genoeg.

Het mag niet alleen, het gaat verder: welkom mens zoals je bent! Als we toch eens allemaal onze kleuren vrij en moedig lieten zien… Wat zou het er dan kleurrijk uitzien! En… De bloemen doen het ook! En de vogels. En de vissen.

Rietje, mens, beken kleur! Ik lief je tevoorschijn, God lieft je tevoorschijn!

Alles wat ik je nu voorhoud, daar ben ik zelf nog lerende in. En dat nog steeds met vallen en opstaan… Tja, ik ben dus human! 😊