Marianne woont en werkt samen met haar man in een vluchtelingenkamp op Lesbos. Op Meet you in the field deelt ze de schrijnende, hartverscheurende verhalen die ze daar van dichtbij meemaakt.

Mijn mobiel licht op en mijn ogen flitsen ernaartoe. Het is een appje van een collega: ‘Er is een vrouw aangekomen die haar baby in Turkije heeft moeten achterlaten, misschien kan jij er morgen even langs?’ Allerlei vragen schieten door mijn hoofd: hoe is dat gegaan? Hoe bang moet iemand zijn geweest om haar baby achter te laten? Is de baby in handen van goede mensen, of zal ze het kind nooit meer zien? En hoe gaat het nu met haar?

Voelbare leegte

Het is nu zo’n acht weken geleden dat ze aankwam op het eiland. Een vrouw van 25, met een licht getinte huid en vooral prachtige ogen. Ze heeft de lange reis van Jemen naar Turkije samen met haar tien maanden oude dochtertje ondernomen, maar is hier nu alleen. De leegte is voelbaar. Zonder dat ik ernaar vraag, begint ze te vertellen: over de chaos aan de kant van het water bij de aftocht in Turkije, over de helpende handen die haar baby van haar overnamen en vervolgens de sterke handen die haar in de boot hielpen.

Haar ogen worden vochtig: ‘De politie kwam en er werd geroepen. Geschreeuwd dat we niet langer konden wachten. Ik wilde niet mee, maar ik kon ook niet terug. De afstand tussen mij en mijn dochter werd steeds groter, de golven steeds hoger en ik raakte in paniek. Maar ik kon niets doen, want ik kan niet zwemmen.’ Inmiddels biggelen de tranen over haar wangen en ik neem haar handen in de mijne. En zo zitten we daar. Ik op de stenen grond, zij op een wankele stoel voor de deuropening van een plastic hutje, waar ze met zes anderen de afgelopen nacht heeft moeten slapen.

‘Can you help me to bring my baby back?’

Normaal gesproken houd ik er niet van als het te lang stil is, maar nu realiseer ik me dat ik niet weet wat ik moet zeggen. Ik kan haar niet geven waar ze het meest naar verlangt, hoe graag ik dat ook zou willen. Ze kijkt me recht in de ogen en stelt me de vraag waar ik het hele gesprek al bang voor was: ‘Can you help me to bring my baby back?’ Ik kan niet anders zeggen dan dat ik mijn best ga doen om haar te helpen. En dat doe ik nog steeds, tot het moment dat zij haar kostbaarste bezit weer in haar armen kan nemen en nooit meer los zal laten.  

Samen met Annerieke schrijf en fotografeer ik om mensen een beeld te geven van het leven in een kamp op Lesbos. Meer lezen? Volg ons op Instagram: @totaandeoverkant.