Een doodgewone dag, in mijn autootje onderweg naar mijn eerste afspraak, nog niet helemaal wakker. Dan opeens zie ik het, een stralende zon over sneeuw, glinsterend als diamant, adembenemend blauwe lucht, knisperende frisse lucht. Adembenemend mooi! Ik heb niet verder nagedacht en de auto ter plekke in de berm geparkeerd. Wat een cadeau om zoiets moois te zien. Ruim een kwartier heb ik alleen maar gekeken. Ja, ik was te laat en guess what, de wereld was niet vergaan. En nee, dat ongehaast leven paste eerst echt niet bij mij, hoe sneller hoe beter.

‘You know, FOMO’

In de tijd dat ik coördinator was van stichting Present Steenwijkerland was ik een enthousiaste overactieveling. Alles was leuk en er kon altijd meer. Het was een periode waarin ik haast had en er altijd te weinig tijd in een dag zat. Een klein beetje FOMO was me ook niet vreemd. Can i hear your amen?!

‘Geschikt of ongeschikt’

Bij Present kwam op een dag de aanmelding van ‘John’ binnen. Het belletje om de kennismaking te plannen ging voor geen meter, eerlijk gezegd. Een strakke tijd afspreken leek onmogelijk. Ik weet nog dat dat me flink irriteerde. Mijn tijd is kostbaar, ik had nog meer te doen in een dag dan wachten op iemand. Kortom, ik had mijn twijfels bij zijn inzetmogelijkheden.

Op de dag van de afspraak kwam ‘John’ op tijd en hij maakte een goede indruk. Hij was kapitein op een groot plezierjacht dat in de buurt voor onderhoud lag. Zoals altijd meldde hij zich tijdens dat onderhoud aan bij een hulporganisatie om anderen te helpen.

Het schip lag voor drie maanden aan wal, dus er was tijd voor vrijwilligerswerk. Via de website was hij enthousiast geworden over Present en had zich aangemeld. ‘John’ had veel interessante verhalen over het jacht, de rijke eigenaar en zijn rol als kapitein van het schip.

Die verhalen ben ik eerlijk gezegd vergeten, maar iets anders is me wel bijgebleven. Een uitspraak die flink schuurde en haaks stond op wat ik deed.

‘#nietgoedwijs’

Hij vertelde dat hij geen afspraken maakte op een vaste tijd. ‘Want’, zo zei hij, ‘soms geeft het leven je een onverwacht cadeau, een ontmoeting, een prachtig uitzicht of een bijzonder gesprek. Dat is een geschenk dat ik met aandacht wil ontvangen. En ja, dan ben ik wat later op mijn afspraak, so what?!’ waren zijn letterlijke woorden. Op zijn vraag of ik het onverwachte geschenk zou kunnen ontvangen moest ik het antwoord schuldig blijven, waarschijnlijk verraadde mijn gezicht wel wat ik dacht. #nietgoedwijs…

‘Waar het schuurt ontstaat glans’

Zijn uitspraak schuurde, de vraag nog meer. Ook als ‘John’ weer eens later was bij een project, irriteerde het eerlijk gezegd wel. Het stond zo haaks op hoe ik met mijn tijd omging, dat ik geen idee had wat ik ermee aan moest. En John, die de irritatie ook wel zag, glimlachte en ging fluitend aan de slag. Drie maand later vertrok hij met het schip richting de Adriatische Zee, zijn uitspraak achterlatend. Hij had me toch aan het denken gezet, want waar het schuurt ontstaat glans.

De kunst van ongehaast leven

Want ik ontdekte bij mezelf dat de uitspraak schuurde omdat ik jaloers was op die ontspannen manier van leven. En onder die jaloersheid zat een verlangen om ook zo te leven, om ook te genieten van onverwachte geschenken. Sinds “Johns” schurende uitspraak ben ik anders gaan kijken naar tijd, plannen en afspraken. Ik plan minder, ruimer in, geniet van het onverwachte dat op mijn pad komt. Ik ben De kunst van het ongehaast leven aan het leren. En echt geen heilige hier hoor, het gaat met vallen en opstaan. Laatst heb ik toch echt nog laag gevlogen over de snelweg om op tijd te zijn.. #oeps.

‘En toch, goud waard’

Vaak is het moment kort, een gesprekje of een prachtig vergezicht waar ik, zoals vanmorgen, de auto even voor aan de kant zet, kijkend naar de intens mooie zonnestralen op glinsterende sneeuw, tintelfrisse kou op m’n wangen. Intens genoten van dit geschenk! Met dank aan de woorden van ‘John’ heb ik ongehaast leren leven. Ik zou zeggen, schuurt het? Probeer het dan 😉.