Ischa had een relatie. En toen niet meer. Het was allemaal nogal onverwacht. Op Instagram deelt ze openlijk over de shitload pijn die het doet, over goede en slechte dagen. Voor ons hield ze een dagboek bij met haar rauwste gedachten. Vandaag deel 2. Deel 1 nog niet gelezen? Die vind je hier.

Donderdag

Ik wil het niet meer. Ik wil dit klotegevoel niet meer voelen. Geen pijn meer. Geen tranen, geen leegte. Hij raakt me hard, deze winter; kou, kaal, leeg. Ik weet het ergens wel, ik kan het niet vermijden… De winter maakt uiteindelijk altijd weer ruimte voor de lente, die komt hoe dan ook. De seizoenen worden niet geforceerd om te verschijnen, dat gaat vanzelf. Er wordt ongemerkt aan je hart gekneed. Winter wordt lente, wonden worden littekens.

Makkelijk lullen maar achteraf kun je zien dat dat het grootste wonder is; dat Hoop weer in je hart woont. Hoe je zin hebt in de morgen, hoe je durft uit te kijken naar de toekomst. Dat je zonder gene in je eentje in de woonkamer staat te dansen. Hoe je schaterlacht om een goede grap (die je waarschijnlijk zelf hebt gemaakt 😊). Er komt een lente. Er komt een nieuwe dag. Alleen vandaag nog niet.

Vrijdag

‘Dit verdien je niet hoor lieverd, deze stilte. Niets meer gehoord?! Wat een lul!’. Een telefoontje van een vriendin. Ja, ik knik. Zo voelt het ook. Oneerlijk, onverdiend. Ik zucht nog maar een keer. Hoe vaak kan een mens zuchten op dag?!

Het begint te knagen ergens diep in m’n gedachten. Ik verdien dit niet. Maar waarschijnlijk zeggen zijn vrienden tegen hem dat hij dit wel verdient; het maken van eigen keuzes hoe pijnlijk ook voor de ander. Hij verdient geluk.

Wie heeft dat verdienmodel eigenlijk ontworpen? Dat het één verdiend is, en het ander niet? Wat geeft hem recht op het maken van zo’n – voor mij – pijnlijk besluit? En wie bepaalt dat mijn pijn onrechtvaardig is? Ik weet inmiddels dat het leven de kaarten niet evenredig uitdeelt. De trauma’s in mijn leven getuigen daar kneiterhard van; life’s a bitch and then you die. Ondertussen moeten we de slingers zelf ophangen, de tranen drogen en met rechte rug de dag trotseren.

De ene na de andere inspirational quote glijdt over m’n tijdlijn. Instagram staat er bol van. ‘You have to release to heal’. ‘Being sad after making a choice does not mean it was the wrong one to make’. ‘Don’t lose yourself trying to not lose someone else’. Hoeveel waarheid ze ook mogen bevatten, ik snap het niet. Alles voelt oneerlijk, en alles is subjectief. Ik wil helemaal niet vol redelijkheid bedenken dat het voor de ander gerechtvaardigd is om mij zoveel pijn te doen, dat hij voor hem juiste keuzes mag maken. Nee, rot op. Ik wil ‘m door elkaar schudden en schreeuwen dat hij als de sodemieter gewoon weer op m’n bank moet komen zitten om me te vertellen dat hij zich heeft vergist.

Littekens

Maar dat doet hij niet. Hij zit op z’n eigen bank met what’s-her-name. En ik zit alleen. Verwond, opengereten, bloedend. Maar in m’n binnenste ligt er stiekeme en broodnodige Hoop verankerd en als ik m’n ogen dicht doe kan ik me de lente inbeelden. Die wonden worden wonderbaarlijk genoeg ‘gewoon’ littekens. En die littekens vertellen een verhaal van een gescheiden moeder die het aandurfde om de liefde weer toe te laten. Wat een strijder, wat een bad ass chick. Dat ik dat nu niet voel is oké. Ik kruip nog even weg, onder m’n dekentje. Wanneer dat nieuwe perspectief komt? Ik weet het niet. En dat is oké.