Ischa had een relatie. En toen niet meer. Het was allemaal nogal onverwacht. Op Instagram deelt ze openlijk over de shitload pijn die het doet, over goede en slechte dagen. Voor ons hield ze een dagboek bij met haar rauwste gedachten.

Maandag

Ik las laatst de uitspraak ‘Het is het trauma dat ons de rivaal biedt om mee te worstelen’, zonder trauma is er volgens deze quote blijkbaar weinig te worstelen. De worsteling bouwt karakter. Maar wat nou als je zo EFFING klaar met bent worstelen? Als je niet ‘sterk en stoer bent’, maar de strijd wilt opgeven? Het is niet cool om als je knock out bent geslagen door het leven, toe te geven en in een hoekje in elkaar te zakken. Niemand die je complimenteert wanneer je je bed niet uit komt, behalve om ongewassen naar de keuken te sjokken om koffie te zetten voor jezelf en om vooral níets te eten. Geen applaus voor de twaalf – door tranen en snot doorweekte – kleffe zakdoeken die naast je bed liggen. Je bent geen held wanneer je drie dagen in dezelfde joggingbroek in elkaar gedoken op de bank zit, overlevend op koffie, wijn en nicotine. Há, en toch zit ik daar. Wat zegt dat over mijn karakter?!

Dinsdag

Wat gebeurt er wanneer je geen perspectief ziet? Kun je nog in jezelf geloven? Wanneer je gebroken en verbrijzeld op de grond ligt? Kun je nog geloven wanneer je hele lichaam schudt en trilt van de pijn? Krijg je nog warmte wanneer iemand je ziet? Durf je nog te hopen op licht in de duisternis? Wanneer staan je zintuigen weer open voor de warmte van een vlam?

Ik kwam iemand tegen die zei: Geef het tijd (oké to be honest; dat hoor ik van héél véél mensen, tot vervelens toe). Wordt daarmee ook de verwachting uitgesproken dat jij je echt wel weer een keer zal moeten herpakken? Dat je krachtig genoeg bent om jezelf bij elkaar te schrapen en van die puinhoop weer een volledig mens kunt maken. Maar waarom zou je niet een tijdje mogen zwelgen in de donkerte? Even niet weten hoe je jezelf weer oplapt, of dit zelfs niet willen. Ik zit wel prima, murw geslagen in een hoekje.

Woensdag

Verbeeld ik het me? Voelt het minder zwaar vandaag? Of heb ik gister zoveel gehuild dat mijn tranen op zijn? Ik verveel me wel een beetje. Geen notificaties op m’n telefoon. Geen grappige, lieve, sexy memes in m’n Instagram inbox.

Wat kan ik doen? Ik heb echt een quick fix nodig, afleiding en wat gekkigheid. Die %&^%#!! lockdown helpt niet. Zal ik Tinder toch maar op m’n telefoon zetten? Vriendin bellen? Netflix? M’n hoofd duizelt van de gedachten. Als ik het allemaal gewoon kon begrijpen. Gewóón begrijpen. Heer, geef me Uw rust.

Ik herlees onze app-gesprekken. Huil (ja er zijn nog tranen over!) bij wat foto’s. We waren zo gelukkig. Waar is het misgegaan?  Iedere zin, punt, komma ontleden. Wat heb ik gemist? Ja het was niet altijd makkelijk, maar onze liefde was oprecht en diep en groots en meeslepend. Ik vat het niet. Hij houdt van mij, ik hou van hem. En toch was het niet genoeg voor hem. Was ik niet genoeg? In zekere zin niet nee. En auw, dat is toch helemaal shit? Ik hoor het ergens diep in m’n hoofd ‘maar jij bent wel genoeg, precies zoals je bent. Dat het nu niet is gelukt, zegt niets over jouw toekomst.’

Ik zucht. Leg m’n telefoon weg. Het zal allemaal wel. Het heeft geen zin allemaal. Hij is weg, ik ben alleen en het leven is leeg en grijs. Fuck alles, mag ik een wijntje?!

---

Ischa is moeder van een dochter. Struikelend maar vastberaden volgt ze Jezus. Genieten doet ze onder andere van een mooie lucht (zonsop- of ondergang, donkere wolken, veel sterren, you name it). Haar dochter die in vrijheid gek doet met dansjes, liedjes en haar oneindig vaak de liefde verklaart. Een goed glas wijn, een sigaret met een kop koffie, een nacht dansen zonder nadenken, mooie gesprekken, een oude outfit uit haar kast herontdekken en zien dat ze er booming uit ziet, verse bloemen in huis, honden, Gods liefde heel echt en diep ervaren waardoor ze nog meer liefde wil uitdelen, nieuwe boeken, 27 graden buiten, Italië, eten, en mooie zinnen lezen en/of schrijven.