Janneke Nijboer, 54 jaar, schrijft een brief aan haar dertigjarige ik.

Hoe zullen wij terugkijken op onze levens, over twintig, dertig jaar? Wat zouden we anders hebben gedaan, waar zouden we spijt van hebben? In deze rubriek schrijven vrouwen ‘verder in leeftijd’ een brief aan hun dertigjarige ik. Opdat we leren van hun volle levens.

Dag lieve Janneke,

Als ik naar je kijk, zie ik je ploeteren. Met alle energie die je hebt stort jij je in je werk. Je bent nu drie jaar predikant en je begint eindelijk te merken dat die vreemde titel dominee ook wel op jou van toepassing is. Want ja, je raakt niet uitgepraat over hoe God voor mensen een bevrijder is. En je wil zo graag dat de kerk zo’n plek wordt, dat iedereen zich thuis voelt. Op allerlei manieren probeer je de kerk een beetje opener en vrijer te maken.

Mensen vertrouwen je het ambt toe, door de verhalen die ze je vertellen over eenzaamheid, over verdriet om ziekte en over afscheid nemen, over de blijdschap om kleine wondertjes. Ze helpen je te groeien in je werk en in jouw geloof. Je merkt ook dat niet iedereen blij met je is. Sommige mensen vinden het echt vervelend dat je vrouw bent en dan ook nog eens een jonge vrouw, die niet past in een keurig hokje van getrouwd met kinderen. Wel zijn ze blij dat je nu eindelijk je rijbewijs hebt gehaald en niet langer op een brommer aankomt rijden als je op huisbezoek gaat. Zeg nu zelf, een autootje is toch veel netter!

Je laat je niet omver blazen, maar je vraagt je wel af of er niet wat meer ontspanning mogelijk is in je werk en leven. Vrienden en familie wonen akelig ver weg en als fulltimer blijft er weinig tijd voor jezelf over. Nieuwe contacten leggen voelt riskant. De meeste mensen die je ontmoet zijn minstens twintig jaar ouder. Het is nogal eens onduidelijk of mensen vriendelijk tegen je doen omdat je dominee bent, of omdat het om jezelf gaat.

En dan de liefde, wat een glibberig pad is dat! Zeker nu er een vergrootglas op je leven ligt, en je het idee hebt dat de hele gemeente je in de gaten houdt. Je vraagt je regelmatig af of het wel mogelijk is om als een normale dertiger open te staan voor de liefde.

Ja, nu ik flink ouder ben, heb ik makkelijk praten. Ik kan je nu zeggen dat het uiteindelijk wel goed gaat komen met de liefde. Dat er iemand zal komen die voluit voor je gaat kiezen en dat je echt bij hem thuis zult komen. Niet dat hij zich als de perfecte kandidaat aandient. Je leert hem binnenkort kennen en dan zal hij je vertellen dat hij als vader van een jonge zoon op punt van scheiden staat en dat dit al de tweede vrouw is met wie hij moet breken.

Je zult er de tijd voor nemen om te worstelen met de vraag of je iets met hem wilt. Want een mens met zo’n achtergrond en dan ook al vader. Ben jij het dan die zijn derde vrouw gaat worden? Het is goed dat je daar de tijd voor neemt, voor jezelf en voor dit kind. De liefde zal je de wegwijzen. Ga nog maar eens preken over tweede, derde, vierde, vijfde, zesde en zevende kansen. Denk er nog maar eens over na of jij ook ruimte kan maken voor een nieuwe kans voor hem en voor jezelf.

Lieve Janneke, wat gun ik je de ontspanning om de tijd en de liefde het werk te laten doen. En ja, daar mag je ook echt wel iets moois van God in ontdekken.

---

Janneke Nijboer werd op haar 27^e fulltimepredikant in een dorp in Brabant. Op dat moment was ze single. Inmiddels is ze een aantal gemeentes en pioniersplekken verder. Ze werkt nu als gemeentepredikant in Bennebroek en als Leerjaarcoördinator voor de opleiding Kerk naar buiten van de Protestantse Kerk in Nederland. Ze is getrouwd met de liefde van haar leven en is stiefmoeder en moeder.