Met alle kortingen in webshops en verhalen op social media kan het je niet zijn ontgaan: op 8 maart was het Internationale Vrouwendag. De immense ongelijkheid tussen man en vrouw die we wereldwijd zien bewijst dat een dag in het teken van de vrouw, en de bewustmaking van die ongelijkheid, nog altijd hard nodig is. En niet alleen wereldwijd: ook in Nederland gaat er nog van alles mis. Op de werkvloer bijvoorbeeld zijn de woorden ‘vrouwen en ambitie’ een lastige combinatie, eentje die wringt. Is het niet beter als de vrouw thuis voor de kinderen zorgt? Ze zich op de achtergrond opstelt en niet te direct of assertief is? De ideeën over wat je als vrouw wel of niet moet doen, zijn niet aan te slepen.

De kerk tussen de mensen

Deze en veel andere vragen stonden centraal op de panelavond over vrouwen en ambitie, die vorige week plaatsvond in de Thomaskerk. Dit is een prachtig gebouw in Amsterdam Zuid aan de rand van de Zuidas, waardoor het precies die rol vervult die deze kerk wil hebben: midden tussen de mensen, in de gemeenschap. De Thomaskerk heeft niet alleen een kerk-, maar ook een theaterzaal. Dat verbeeldt de verbinding tussen cultuur en religie die de kerk wil leggen. En zo kwamen we in de theaterzaal samen om na te denken over de verhouding tussen mannen en vrouwen in het werkveld.

Vrouwen in een mannenwereld

De avond werd geleid door Tabitha van Krimpen, sinds dit jaar de Jonge Theoloog des Vaderlands. Ze gaf om beurten drie inspirerende vrouwen het woord: Elske Doets (ondernemer en Zakenvrouw van het Jaar 2017), Rosaliene Israel (theoloog, ook wel ‘dominee in het wild’) en tot slot Liesbeth Staats (journalist en auteur). Alle drie deelden ze hun ervaringen als vrouw in een mannenwereld: grappige, maar ook wrange anekdotes over mannen die hen te laag inschatten, of deuren die steeds maar dicht bleven ondanks vele pogingen om die te openen.

Rijden als een kerel

Zo schetste Liesbeth Staats een voor mij herkenbaar beeld op basis van een gebeurtenis tijdens haar studie. Ze liep destijds stage bij een omroep en was samen met een paar mannen onderweg voor een rapportage in Kiev. Het sneeuwde hard en de wegen waren glad. Liesbeth zat achter het stuur en een van de mannen vroeg haar of het wel zou lukken. ‘Dat komt wel goed hoor’, reageerde een van de anderen, ‘Liesbeth rijdt als een kerel’. Waar ze dat toen opvatte als een groot compliment, is het nu iets dat een beetje steekt.

Ik vond dit typerend en herkende het bij mezelf: in gezelschap van mannen voelt het soms alsof je jezelf extra moet bewijzen, alsof je, zoals het spreekwoord zegt, ‘je mannetje’ moet staan. En daarbij dwing je jezelf om vooral zo min mogelijk vrouwelijke eigenschappen te laten zien – wat dat dan ook betekent.

Het steentje in je buik

Ook Elske Doets deelde iets dat me bijbleef. In haar rol als ondernemer coacht ze ook jonge vrouwen om hun ideeën en gedrevenheid om te zetten in plannen en concrete stappen. Ze moedigt hen daarbij vooral aan om ‘het steentje’ te voelen. Het steentje in je buik dat je boosheid, je passie of drift aanwakkert. Waar loop jij warm voor? Wat wil jij veranderen, wat wil je anders zien? Wat maakt je enthousiast of juist heel boos? Luister naar dat gevoel en gebruik het als basis voor jouw grotere verhaal. Laat je niet ontmoedigen door de (voor)oordelen van je omgeving, of de verwachtingen die mensen van jou als vrouw hebben.

Het deed me denken aan dit stuk van Maartje en ik ging bij mezelf te rade. Waar zit mijn vuur? Waarvoor ga ik de barricades op? Laat ik me daarbij ergens door tegenhouden, als vrouw zijnde? Met die vragen denk ik nog even verder.

Fotografie: Marloes van Doorn