Vrijdagavond kwam het nieuws binnen dat Roe v. Wade werd afgeschaft. Het landelijke recht op abortus in de Verenigde Staten is niet meer. Heel veel staten hebben inmiddels extreem beperkende voorwaarden voor abortus opgesteld. Ik ben laaiend. Ook al raakt me dit niet persoonlijk, ik woon niet in de VS, ik kan hier niet niet boos over zijn.
Vragen en twijfels
Ik heb zoveel vragen ook. Waarom wordt er zoveel waarde gehecht aan een klompje cellen in ontwikkeling? Waarom hebben zoveel mensen het over moord als het om abortus gaat? Het merendeel van de abortussen (85%) vindt plaats in het eerste trimester, tot 12 weken dus. De foetus kan dan nog niet leven, weet niks. Is het dan echt zo erg?
Ik heb zelf een dochter van acht en ze is het meest leuke, grappige en slimme kind dat ik ken. Ik ken heel goed de waarde van een zwangerschap, het leven dat je voortbrengt, de vreugde die het met zich mee brengt. Maar met het idee dat een foetus, ongeboren, net zoveel rechten heeft als een kind dat leeft heb ik toch grote moeite. Een kind op de wereld zetten is nogal wat en het een toekomst geven ook, een zwangere (en hopelijk haar partner) kunnen toch zelf heel goed bepalen wat het beste is voor haar, of de toekomst? Een foetus daarboven stellen, zijn we dan niet doorgeslagen?
Is er dan niemand boos?
Ik ben dus écht boos. Ik vind het niet normaal dat er zulke wetgeving wordt gemaakt, maar ook in Europa is het realiteit.
Als onze ouders zouden zeggen wat we moeten gaan studeren dan pikt niemand dat. Gedwongen huwelijken, daar worden we allemaal boos van omdat iedereen weet dat het meisje in kwestie daarmee alle opties op een gezond en veilig leven wordt ontnomen. Maar nu landen om ons heen het recht op abortus minimaliseren of zelfs afschaffen hoor ik daar geen enkele leider over. Nee, dat klopt niet. Binnen de christelijke wereld hoor ik daar geen enkele leider over. Is er dan niemand boos? Ik wil niet naar Nadia Bolz-Weber kijken die een “rage-prayer”moment organiseert, omdat zij zó goed de implicaties van deze wetgeving begrijpt. Of eigenlijk: ik wil dat ook, maar ik wil ook naar iemand in mijn eigen land kijken, iemand uit de christelijke wereld kijken die hier óók boos over is. Maar ze zijn er niet. Ik ken ze niet. Het stelt me echt vreselijk teleur.
Ik schaam me diep
Op dit soort momenten vraag ik me echt af: waarom noem ik mezelf in vredesnaam nog christen? Al die christenen die bij het woord abortus op hun achterste benen staan want slecht en kijk nou toch naar deze poezelige voetjes. Al die christenen die de zeggenschap over een baarmoeder willen hebben zodra een zwangere twijfels heeft, of het niet wil, of het niet kan, of in gevaar is. Het is gekkigheid en als christen (een beter woord ken ik niet) schaam ik me diep.
Ps: Wil je meer lezen/luisteren? Ik las dit goede artikel van the New Yorker. Het laat heel duidelijk zien waar de afgeschafte abortuswetgeving in de Verenigde Staten toe leidt, en wat de implicaties gaan zijn. Abortussen zullen nog steeds verschaft worden, maar dan onveilig. Zwarte vrouwen en vrouwen die geen geld hebben of afgelegen wonen zullen hierdoor het hardst geraakt worden. Zelf duik ik vandaag in het boek Leven en laten leven van Madeleijn van den Nieuwenhuizen én ik luisterde laatst de Ongelooflijke Podcast over dit onderwerp met als gast Heleen Zorgdrager (aflevering 93).
