Ik zat ermee, ik liep ermee, het hield me uit mijn slaap… Misschien ken je dat wel. Dat je ergens erg mee bezig bent in je hoofd, dat je zó puzzelt om ergens grip op te krijgen. Dat je wilt begrijpen wat er nu echt gebeurde terwijl je getriggerd raakte. Dat je uit alle macht probeert polarisatie te voorkomen.
Niet tegenover, maar naast elkaar
Het gebeurde mij in een gesprek met iemand die mij dierbaar is. We kregen het even over corona. Ik kan dat woord bijna niet meer verdragen en denk er liever niet meer aan, doe voor nu gewoon net of alles daarvan achter de rug is. Maar dit was in de tijd dat ons leven sterk beïnvloedde. Ik houd er niet van om meningen tegenover elkaar te zetten, houd er meer van om ze naast elkaar een plek te geven. Maar in die gekke coronaperiode was dat ineens niet zo makkelijk meer. Net of je je niet altijd zomaar vrij kon uiten over iets wat je gelezen of gehoord had. Je kon zomaar op weerstand stuiten of zelf in de weerstand schieten (ook al probeerde ik echt hard om dat niet te doen).
Op slot
Ineens gebeurde me het. Ik zei iets en stuitte op een verhaal dat zo stellig werd gebracht dat ik ineens geen weerwoord meer had. Bij mij moet het eerst via m’n hart gaan of zoiets en daar doe ik even over. Hoe stelliger iemand iets brengt, hoe meer ik op slot raak. Maar niet in vrede op slot. Best wel boos op slot. Ik gooide er nog iets uit, maar vond het zelf helemaal niet doordacht genoeg. Het hielp ook helemaal niks. Het verhaal van de ander stond al. Er kon niet meer aan gewrikt worden. Daar sta je dan. Niet meer naast, maar tegenover elkaar. Met een heel naar gevoel ging ik naar huis.
Een kleine rebel
Weer eenmaal thuis, kwam het op me af. Wat was die ander toch stellig! Ik deed zelf aan polarisatie! Wat ellendig als er geen ruimte is voor je eigen idee. Wat later: heb ik haar eigenlijk wel ruimte gegeven? Heb ik open en nieuwsgierig doorgevraagd hoe ze is gekomen tot deze conclusies? Nee! Ik heb me aangevallen gevoeld, en: weg openheid! Ik heb een kleine rebel in me voelen opstaan, helemaal niet vriendelijk en open!
De olifant
Ik ben ervoor gaan zitten. Hoe kan ik hier sense uit halen? Wat is er toch gebeurd? En hoe voorkom ik dat de volgende keer aan polarisatie doe? In de stilte die ik gezocht heb, ben ik met die vraag gaan nadenken… En ineens, in dat stil zijn, denk ik aan een beeld. Het bekende beeld van de olifant.
Om die olifant heen staan geblinddoekte mensen die nog nooit eerder een olifant hebben gezien. Ieder op een eigen plek. Ze mogen voelen en zeggen waar dat stuk wat ze betasten, hun aan doet denken. De een heeft een poot vast: een olifant is als de stam van een boom. De ander voelt de slurf: het is als een enorme slang. Degene die bij het oor staat, moet denken aan het zeil van een schip. En ga zo maar door. Heeft er iemand ongelijk? Nee. Is dat wat de een waarneemt meer waar dan wat een ander voelt en duidt? Nee.
Dan dringt er iets helder tot me door, alsof het nieuw is: waar verschillende mensen zijn, zullen altijd verschillende beelden en duidingen zijn. Dat geldt voor alles, van corona tot godsbeeld! Daarvoor geldt ook: het mijne zal altijd verschillend zijn van het jouwe! Er zijn geen twee gelijke.
Samen zien we meer
En dan weet ik het weer: als dat wat in ieder van ons is, allemaal naast elkaar mag bestaan, dan kunnen we elkaar verrijken. Dan leer ik van jou en jij van mij. Dan is het geen bedreiging als jij er anders over denkt. Dan kan ik open en nieuwsgierig aan je vragen hoe jij tot iets gekomen bent. Dan zie ik dat ik jou nodig heb en jij mij om met elkaar een vollediger beeld te krijgen. Een ruimer perspectief. We zijn allemaal een beetje blind. Samen zien we meer.
Een corona-overstijgende les
Het wordt weer rustig in mij. Ik kan zelfs die mooie mens waar ik even moeite mee had, weer waarderen om wie ze is. Ik weet niet hoe realistisch mijn hoop is dat we niet veel meer van corona zullen merken. Maar ik ben een gewaarschuwd mens. Ik heb een les geleerd die corona-overstijgend is. Wat er ook op ons afkomt en in welke vorm dan ook, hoe we er ook verschillend naar kunnen kijken, ik zal denken aan dit helpende beeld.
Rietje van der Lee (61 en van ’61) is voortdurend op zoek naar meer leven in verbinding. Met zichzelf. Met de ander. Met God, de Bron van Liefde, Licht en Leven. De Ik Ben, de Being. Haar levensvraag is vooral: hoe leef ik als human, terwijl ik me bewust ben van de Being in mij? Ze wordt er gelukkig van als ze met andere zoekers (en vinders😊) op kan trekken.
Als psychosociaal therapeut begeleidt ze al ruim 10 jaar voornamelijk vrouwen in hun zoektocht naar: Wie ben ik? Wat is mijn bestemming? Hoe leef ik in verbinding?
Ieder mooi mens is bij haar welkom!
Header: Ditta van Gent
