Vanaf deze maand ligt Kate Bowlers nieuwe boek ‘Helemaal prima’ in de Nederlandse boekwinkels. Om jou te inspireren tot een helemaal prima leven delen we een aantal van Kates levenslessen met je. Vandaag: blijf eens wat langer in de ’tussenin fases’ van je leven hangen. Hieronder een fragment uit Kate Bowlers boek.
We doen graag alsof ons leven wordt gekenmerkt door consistentie en duurzaamheid. Ik ben moeder. Ik werk bij dat bedrijf. Dit zijn mijn vrienden en geliefden en dit is de boekenclub waar ik nog nooit een boek voor gelezen heb. En toch bevinden we ons vaak tussen verschillende realiteiten in, de zogezegde tusseninfase.
Tussen relaties in.
Tussen perioden van onafhankelijkheid en afhankelijkheid in.
Tussen twee banen in.
Tussen verschillende vriendschappen in.
Tussen diagnose en herstel in.
Tussen hoop en vrees in.
Tussen het leven dat we hebben… en het leven dat we willen in.
De overgangsfase
Antropoloog Victor Turner beschreef ooit wat er gebeurt wanneer mensen samen intense veranderingen beleven. Hij bestempelde deze tussenin fase als ‘liminaliteit’ – de overgangsfase. We staan op de drempel van iets wat nog moet komen, maar we weten nog niet welke factoren we allemaal zullen tegenkomen en hoe we die moeten kaderen. We smachten naar normaliteit, maar ontdekken dat liminaliteit ons ‘nieuwe normaal’ is geworden.
Het leven zelf is een liminale toestand en leren leven vereist de remedie die Jezus ons kwam brengen. Hij zei namelijk dat als je je leven verliest, om Zijnentwil, je het juist zult behouden (Matteüs 10 vers 39). Er zijn maar zo weinig dingen waarover wij de controle hebben, maar goed, is dat niet al eeuwenlang zo? Leven, ademhalen, huilen, leren, proberen en sterven. Dat is hoe ons leven eruitziet, we leven met ons hele hebben en houden ergens tussenin. Maar liminaliteit is ook een plek waar we nog niet gevestigd zijn. Nog niet bestendigd. We worden eraan blootgesteld, zou je kunnen zeggen. Maar het biedt ook ruimte voor iets nieuws.
Even accepteren
Dus, laten we eens een minuutje de tijd nemen om aan dit ‘ergens tussenin’ te wennen. Soms, wanneer we ons verloren voelen, wanneer we niet meer precies weten wie we willen zijn en waar we willen zijn, kan het goed zijn om onszelf klein te maken en te denken…misschien. Misschien moet ik deze fase maar gewoon even accepteren. Misschien is het wel helemaal prima als ik even niet mijn mond opentrek. Misschien is het wel helemaal prima om gewoon even in het moment te leven. Weet je, lieve zus, gezegend ben je als je dat kunt, leven in die plek die tussenin heet.
De tussenin fase kan een afschuwelijk eenzame plek zijn. Een plek waarin je wordt blootgesteld aan verandering, waarin je soms eindeloos wacht en je enorm kwetsbaar voelt. Een plek die niet past binnen de kaders van wat wij ‘normaal’ vinden, omdat er geen woorden voor zijn en we niet weten waar we terecht zullen komen.
Probeer, in plaats van eraan te ontsnappen, gewoon eens in die fase te blijven. In het vertrouwen en de wetenschap dat je niet alleen bent. Want weet je, je bevindt je in deze gekke tusseninplek… in het gezelschap van vele, vele anderen.
Dit fragment komt uit Kate Bowlers boek Helemaal prima. Wil je meer levenslessen lezen? Klik dan even op de link hieronder.
