Gister in de auto met de radio hard. Alicia Keys zingt: “This girl is on fire, this girl is on fire.” Ik doe mee, lekker hard, en trommelend op m’n stuur: “Looks like a girl, but she’s a flame!”
This girl is on fire
En ik zing mezelf wakker. Ik zing mijn ‘zelven’ wakker. Ik schud die delen van mij, die zo helemaal mijn ‘flame-zijn’ kunnen vergeten, wakker. Ik heb er heel wat, van die ‘zelven’. Heel wat zelf-delen, die ieder zo hun eigenheid hebben. Zo heb ik een zelf die zich vergelijkt met anderen. Eén die het graag heel goed wil doen, of nog liever: perfect. Ook een heel kritisch deel, dat flink van zich laat horen als ze vindt dat ik het niet goed genoeg heb gedaan.
Ik heb een zelf die zich vaak afvraagt of ze wel voldoet. En een deel dat veel bezig is met controle houden. Weer een ander deel kan zich zo’n beetje eindeloos verliezen in maar bezig blijven en druk doen, omdat ze het zo belangrijk vindt om nuttig bezig te zijn. Dan zijn er nog de aanpasser, en degene die zielig kan doen, en een zelf die zich terugtrekt als ze zich gekwetst voelt…
De verbinding met mezelf
Wat ze gemeen hebben, deze zelven, is dat ze vergeten dat er ook een Ik is. Ze zijn zo druk met zichzelf, met beschermen en voldoen, dat ze uit verbinding raken. Uit verbinding met mijn Ik. Een soort losgeslagen eilandjes die niet langer verbonden zijn met het vaste land. Ieder gericht op zelfbehoud.
Your True Self
Terwijl er ook een Ik is. Of zoals de Engelsen zo mooi zeggen: a True Self. Ken je die? Dat deel van jou, je ware zelf, die ervaart dat ze een unieke expressie is van haar Maker. Die in het vieren daarvan niet de behoefte heeft zich te vergelijken met anderen. Die verbonden is met de Bron en erop vertrouwt dat dat wat ze doet goed genoeg is, omdat de Bron door haar heen stroomt. Your True Self die niet bezig hoeft te zijn met ‘voldoen’, omdat ze rust in het weten dat het Leven op dit moment door haar heen beweegt. Haar nu ademt. Haar elk nieuw nu weer kiest en daarmee alle vragen over ‘voldoen’ beantwoordt.
Weggedobberd
Mijn ervaring: m’n zelven nemen erg makkelijk het toneel over. Dan zit ik met al die zelven in de auto mee te zingen met Alicia en besef ik opeens dat ik weer weg gedobberd ben. Dat ik blijkbaar ergens op een losgeslagen eilandje in slaap ben gevallen en de verbinding met mijn True Self weer even kwijt ben.
Soulforgetfulness
Ik kwam pas de term ‘soulforgetfulness’ tegen in het schrijven van John Philip Newell. En dat klikte. Want dat gebeurt er: we forget our soul. We vergeten wat het meest ware en oprechte is aan ons: our True Self. Dan zijn onze ‘zelven’ zo druk met van alles en nog wat, dat ze vergeten dat er diep in ons ‘a flame, a Light, a True Self’ brandt.
Het altijddurende vuur
Vanwege die ‘soulforgetfulness’ ontwikkelde de Ierse gemeenschap Kildare een gebruik: die van het altijddurende vuur. Vanaf zo’n 500 na Christus brandde dit vuur onophoudelijk. Binnen deze gemeenschap zorgden de vrouwen om de beurt voor deze vlam en hielden die dag en nacht gaande. Als herinnering aan ‘the Light shining deep in all things’. Als symbool van het heilige dat overal doorheen stroomt, ook door ons.
Een constante herinnering
Zelfs nadat dit vuur – dat meer dan 1000 jaar gebrand had – in de 16e eeuw met geweld gedoofd was door Protestantse Hervormers, werd het gebruik van het altijddurende vuur voortgezet in de huizen van de mensen zelf. Daar was het de oudste vrouw binnen het huishouden die op het vuur toekeek, het ’s avonds terug bracht tot gloeiende kolen die ze overdekte met as, om het elke ochtend weer wakker te maken en te laten oplaaien.
Stel je voor dat er zo’n vuur voor jou zou branden. Een tastbare en constante herinnering aan your True Self. Aan dat wat dieper is dan je ‘soulforgetfulness’, zodat je steeds weer weet: ‘this girl is on fire’!
Steek je vuur aan
Ik heb zin om samen dat vuur aan te steken en brandend te houden. Onszelf en elkaar wakker te zingen. Steeds opnieuw. Zodat we the Light shining deep in all of us meer en meer gaan vieren. Zodat we ons bewust worden wanneer onze zelven toch weer de boventoon gaan voeren. Zodat we – terwijl we dieper geankerd raken in our True Self – het beschermen van en proberen te voldoen aan die zelven kunnen loslaten. Én zodat we elke keer als we Alicia horen zingen lekker hard mee kunnen doen: “Looks like a girl, but she’s a flame!”
Tabitha is geboren in 1982. Ze heeft bijna overal en nergens gewoond en deelt al bijna twee decennia het leven met haar lief. Ze is moeder van twee heerlijke tieners. Ook coacht ze vrouwen bij Human Being. Om hen te begeleiden naar de plek van leven. Van ruimte. Van mogen zijn. Naar de plek waar je in verbinding bent met steeds meer in jezelf, de ander, de schepping en de Aanwezige.
