Eunice Nahuis (32), presentrator van het programma Brandstof op Groot Nieuws Radio, was naar eigen zeggen altijd een vrolijk, ernstig gelovig meisje, dat alles met God overlegde. Tot ze aan hem begon te twijfelen. “Ik kan rouwen om het meisje dat ik eens was.” Hoe gaat ze om met haar geloofstwijfel?

“Mijn verhaal met God begint al toen ik nog heel jong was. Ik ben opgevoed in een gezin waar God een belangrijke rol speelde. Mijn ouders leefden voor de kerk en voor de gemeenschap met andere gelovigen en al jong leerde ik een relatie met God te onderhouden. Ik ervoer altijd heel sterk dat God bij me was, praatte veel met hem en snapte nooit hoe mensen zich eenzaam konden voelen. Ik voelde me immers nooit alleen, omdat God in mij woonde.”, vertelt Eunice Nahuis, Toen ik me op mijn achtste liet dopen, nodigde ik al mijn vriendinnen en de hele school uit. Het was mijn verlangen om met blijdschap een getuige van Jezus te zijn. En nu weet ik niet meer wat ik geloof.”

Wat als je de Bijbel anders kunt lezen?

“Ik weet niet meer precies wanneer ik begon te twijfelen, al heb ik de afgelopen jaren heftige dingen meegemaakt in de kerk. Een aantal jaar geleden ontstond er in de gemeente waarvan ik lid was en waar mijn ouders oudsten waren een nogal felle discussie over homoseksualiteit. Jarenlang heb ik, net als de meeste mensen in die gemeente, gedacht en uitgesproken dat homo’s er weliswaar mogen zijn, maar dat ze het niet mogen ‘doen’. Tot mijn beste vriend homo bleek te zijn en er een bepaalde shift in mijn hoofd ontstond. Wat als je de Bijbel anders kunt lezen? En wat als God de liefde tussen twee mannen wel oké vindt? Terwijl er bij mij allerlei nieuwe denkbeelden naar binnen dwarrelden, ervoer ik in de kerk alleen maar boosheid rondom dit onderwerp. De manier waarop dingen uitgesproken werden en hoe er met mijn ouders werd omgegaan, hebben me enorm geschokt. Ik snap nog steeds niet waarom we het niet gewoon oneens met elkaar konden zijn zonder dat er vreselijke dingen gezegd moesten worden. Terwijl ik aan de ene kant alleen maar liefde voor de homo’s in de kerk voelde, kwam ik er tegelijkertijd niet meer uit met de Bijbel. Na veel strijd verliet ik de gemeente waarvan ik lid was,” vertelt Eunice Nahuis, “Ik stopte met zingen in de kerk en begon te zwerven. Achteraf gezien was dit een groot keerpunt in mijn leven. Daarna voelde het kerk-zijn, het gemeenteleven, steeds zo hypocriet. Ik werd overal vriendelijk binnengehaald, maar voelde me nergens echt welkom. Want wat als ik iets zou zeggen wat niet zou bevallen? En hoe gingen al die vriendelijke mensen om met andersdenkenden?”

Ik wil geen gekkie zijn

“Terwijl ik de Bijbel dus heel anders ging lezen, voelde ik me tegelijkertijd steeds dichter naar God toe groeien. Alsof ik in mijn denken vernieuwd werd. Tegelijkertijd was het wel spannend om de dingen ineens heel anders te gaan zien. Vroeger was de Bijbel heilig, geloofde ik ‘m van kaft tot kaft. En nu weet ik het allemaal niet meer. En ergens in dat proces voelt het alsof God door de achterdeur vertrokken is.

Ik neem mijn twijfel erg serieus en wil dit ook niet alleen aangaan. Ik lees veel boeken over God en hoop op elke pagina een zinnetje te vinden dat mij aanspreekt. Misschien moet ik de confrontatie met hem aangaan, al weet ik ook dat Hij dan stil kan blijven. Ik ken mensen die het uitschreeuwden naar God en hem vervolgens vaarwel zeiden. Ik denk dat ik daarom bang ben voor de consequenties van deze geloofstwijfel. Het voelt veiliger om gewoon maar wat over dit proces te lezen en de confrontatie uit de weg te gaan. En heel eerlijk: de zoektocht an sich voelt soms ook best comfortabel. Als progressieve christen ben je tenminste niet zo gek. Ik heb me vaak afgevraagd of de vrijheid die ik mezelf toebedeel wel echt is, of dat ik het gewoon oké vind omdat ik geen gekkie wil zijn. Eunice Nahuis stelt: “De zoektocht an sich wil ik namelijk ook niet heilig verklaren.”

Rouwen om het meisje dat ik was

“Ik kan er heel verdrietig van worden dat ik mijn kinderlijke verwondering over God ben kwijtgeraakt en rouw vaak om het meisje dat ik eens was. Vroeger was ik zo onbevangen en nu stel ik overal vragen bij. De connectie met God is echt verloren gegaan. Het voelt spannend dat ik niet weet of ik die onbevangenheid ooit terug krijg. Tegelijkertijd stemt het me hoopvol dat ik veel christenen tegenkom die met hetzelfde worstelen en die woorden proberen te geven aan hun zoektocht. Ik ben niet gek. Veel ‘belegen’ christenen vertellen dat het heel normaal is om God een tijdje kwijt te raken en dat veel meer mensen door een woestijn gaan waarin ze hem eventjes niet voelen”, merkt Eunice Nahuis op, “Het lastige is dat ik alle christelijke antwoorden op mijn vragen best ken – en die komen me eerlijk gezegd mijn strot uit. Het blijft een worsteling om enerzijds veel weerstand tegen het christelijke jargon te voelen en tegelijkertijd diep vanbinnen te ervaren dat ik juist bij God antwoorden en rust en vrede kan vinden. Ik heb ook te veel wonderen van God gezien om hem zomaar aan de kant te zetten. Ik deed alles met hem en leefde altijd in vertrouwen. Hoewel ik dat vertrouwen kwijt ben en veel last heb van geloofstwijfel, kan ik ook niet zeggen dat alles zomaar onzin is. En bovendien: van een alternatief word ik ook niet per se gelukkig. Ik kan me niet voorstellen dat je kunt leven zonder te geloven dat je door God gemaakt bent. Ik zou niet voor mezelf willen leven, dan zou ik echt gek worden. Mijn ziel en verstand lijken hem alleen nergens te kunnen vinden.”

Een heel christelijk meisje

“Of ik iets mis nu ik niet meer naar de kerk ga? Dat zeker. Binnen de kerk ga je connecties aan met mensen die je niet zomaar op straat opdoet. Ik heb er altijd van genoten om nieuwe mensen te leren kennen en muziek te maken. Het gekke is dat ik de kerk nooit extreem gemist heb. Het heeft me ook een stuk eerlijker ten opzichte van mezelf gemaakt. Ik leef nu met veel minder illusies. Ik vond mezelf altijd een heel christelijk meisje en werd door de buitenwereld ook zo bestempeld. Inmiddels weet ik wel beter. Anderen kunnen me als heel christelijk zien, maar ik weet weet hoe het echt zit. Ondertussen hoop ik dat ik de komende jaren kan ontdekken wat ik nou precies geloof. Als God er is, wil ik die relatie met hem weer ervaren. Maar welke kant het echt opgaat en welke weg ik ga bewandelen, dat weet ik nog niet. Die keuze stel ik nog even uit.”

Lees ook:

• Laten we masturberen bespreekbaar maken
• Waarom ik niet meer naar de kerk ga
• Stoppen met polarisatie: niet tegenover, maar naast elkaar
• Cellulitis, afwijzing en angsten delen op social media – durf jij het?
• De rauwe kant van liefdesverdriet – deel 2